Dziś walentynki – święto zakochanych. Oni zakochali się w sobie 50 lat temu!

Wszystko zaczęło się w 1971 roku. Pan Zenon po studiach w Szczecinie wrócił do Trzebiatowa, by pracować w tutejszej szkole zawodowej. Pani Wiesława pracowała jako sekretarka w zakładzie produkcyjnym, gdzie uczniowie pana Zenona mieli praktyki.

- Na początku były podchody, analizowaliśmy, czy się opłaca, czy to dla mnie i powoli, powoli się to rodziło. Chodziliśmy wspólnie na wycieczki, dużo podróżowaliśmy i uczestniczyliśmy w dancingach – opowiada w rozmowie z naszym reporterem Wiesława Trzcińska.

Jak dodaje pan Zenon, wkład w początek ich związku miał znany w Trzebiatowie nauczyciel i pasjonat górskich wędrówek – Henryk Cirocki.

- Po powrocie ze Szczecina chciałem jechać do pracy w Gryfowie Śląskim, bo tam miałem siostrę. Miałem już chyba tam wszystko załatwione, aż nagle któregoś dnia do mojego rodzinnego domu w Rogozinie przyjechał Henryk Cirocki. Zaproponował mi pracę w szkole w Trzebiatowie. I tak to się zaczęło – wspomina Zenon Trzciński.

Po dwóch latach poznawania się państwo Trzcińscy powiedzieli sobie sakramentalne „tak”. Było to 14 lipca 1973 roku. W ubiegłym roku obchodzili 50. rocznicę ślubu. Jak przeżyć wspólnie tyle lat?

- W życiu jest jak w przyrodzie – jest słońce i jest burza. Ale to jest właśnie ta umiejętność dogadania się, ustępstwa, a nieraz niezwracania uwagi. Nie rozpamiętuję tego, co było źle. Mamy wspólny cel, a żeby ten cel uzyskać, nie może być zwarcia – mówi pan Zenon.

- Nieraz muszę się nagadać, jak to kobiety. Czasami się zdenerwuję, ale to przechodzi. Musi być zgoda. Ważne są ustępstwa – dodaje pani Wiesława.

Jakie momenty były ważne i radosne w małżeństwie państwa Trzcińskich?

- Na pewno narodziny dzieci. Człowiek chce mieć potomka i mieć dla kogo żyć, a nie tylko sami ze sobą. Później wnuki… to wielka radość – odpowiada Wiesława Trzcińska.

Jako kolejny punkt małżonkowie wymieniają otrzymanie mieszkania. Była to dla nich wielka radość, bo początkowo mieszkali na 17 m². To nie przeszkodziło im jednak, by dobrze zacząć swoje małżeńskie życie.

- W tych 17 metrach mieliśmy wersalkę, telewizor, była kuchenka dwupalnikowa, zlew i łazienka. Był to bardzo fajny kącik. Często spali jeszcze u nas znajomi, także było wesoło. To takie partyzanckie, studenckie życie – wspomina Zenon Trzciński.

Jaka jest recepta na udany związek i co pomaga go utrzymać?

- Musi być dziecko i musi być mieszkanie. My własny kąt mieliśmy od samego początku. Następnie: cel. Musimy wyznaczyć sobie cel udanego małżeństwa. Obie strony muszą być w to zaangażowane – odpowiada pan Zenon.

- Ustępstwa, kompromis, wspólny cel, ale również wspólna pasja. W naszym przypadku były właśnie te podróże – dodaje pani Wiesława.

Podróże towarzyszą państwu Trzcińskim od samego początku. Jedną z pierwszych była wycieczka w góry, podczas której pan Zenon był opiekunem kolonii. Wtedy omal nie doszło groźnego wypadku.

- Było to w Głuchołazach. Tylne koło wpadło mi w piasek i poleciałam, upadając tuż obok dużego kamienia – mówi pani Wiesława. – Później, w okolicach Nysy znowu się przewróciłam, ale upadłam na piach, więc nic mi się nie stało. Ale to były emocje – wspomina.

W lipcu państwa Trzcińskich czeka kolejna rocznica. Jak mówią, w ogóle nie odczuwają upływającego czasu.

- Nie zwracałem nigdy na to uwagi. Nie wiadomo kiedy ten czas upłynął. Na szczęście zdrowie nas nie opuszcza i oby tak dalej zostało – mówi Zenon Trzciński.

- Te wyjazdy dużo nam dają. To oderwanie od rzeczywistości. Podróżowaliśmy skromnie, ale byleby gdzieś pojechać – zaznacza Wiesława Trzcińska.

Jakie plany mają państwo Trzcińscy?

- Na majówkę jedziemy z wnukami do Krakowa. Latem przyjeżdżają do nas dzieci z Londynu, więc jest pełny dom. Po wakacjach pewnie znowu gdzieś pojedziemy. Mamy w planach Mazury – odpowiadają małżonkowie.

Naszym rozmówcom życzymy zdrowia i wszystkiego najlepszego.